Μια εικαστική έκθεση στην τάξη με φωτογραφίες από το φυσικό περιβάλλον (Μουσείο Ελληνικής Παιδικής Τέχνης, Μουσειοσκευή "Ζωγραφίζω το δέντρο")έγινε η αφορμή τα παιδιά να παρατηρήσουν: τα είδη των δέντρων, τα δέντρα που προέρχονται από άλλα μέρη του κόσμου, το τοπίο γύρω από τα δέντρα, τα χρώματα και τα σχήματα των κορμών, των φύλλων, τις ρίζες, τα δέντρα στις διάφορες εποχές του χρόνου και σε διάφορες καιρικές συνθήκες. 

​

​Σκοπός της έκθεσης είναι να προσφέρει ποικίλα ερεθίσματα για το δάσος, ώστε να βιώσουν τις εικόνες του από διαφορετικές οπτικές. Να εξοικειωθούν με τις έννοιες που αφορούν στο δάσος και το περιβάλλον γενικότερα, να έχουν τη δυνατότητα να τις επεξεργαστούν, να προβληματιστούν, να ανταλλάξουν απόψεις, να προτείνουν λύσεις και κυρίως να ασχοληθούν με την εικαστική εικόνα δημιουργώντας το δικό τους έργο.

Καθώς τα μαθήματα προχωρούν, τα χαμόγελα μεγαλώνουν.Το ίδιο και η προσμονή για το επόμενο μάθημα.
Η ευχαρίστηση και η ικανοποίηση ζωγραφίζεται στα πρόσωπα των παιδιών που αποκτούν όλο και μεγαλύτερη εξοικείωση με το νερό και τους εκπαιδευτές.Και βέβαια το μάθημα πίσω από το μάθημα, αυτό της αυτοεξυπηρέτησης πίσω από εκείνο της κολύμβησης αποδεικνύεται εξίσου σημαντικό κι ευχάριστο.

ΠΡΩΙΝΟ ΑΣΤΡΟ

Κοριτσάκι μου, θέλω να σου φέρω
τα φαναράκια των κρίνων
να σου φέγγουν τον ύπνο σου.

Θέλω να σου φέρω
ένα περιβολάκι
ζωγραφισμένο με λουλουδόσκονη
πάνω στο φτερό μιας πεταλούδας
για να σεργιανάει το γαλανό όνειρό σου.

Θέλω να σου φέρω
ένα σταυρουλάκι αυγινό φως
δυο αχτίνες σταυρωτές απ’ τους στίχους μου
να σου ξορκίζουν το κακό
να σου φωτάνε
μη μου σκοντάψεις, κοριτσάκι,
έτσι γυμνόποδο και τρυφερό
στ’ αγκάθι κ’ ενός ίσκιου.

Κοιμήσου.
Να μεγαλώσεις γρήγορα.
Έχεις να κάνεις πολύ δρόμο, κοριτσάκι,
κ’ έχεις δυο πεδιλάκια μόνο από ουρανό.
Κοιμήσου.

Το πρόσωπο της μητερούλας φέγγει
πάνω απ’ τους ρόδινους λοφίσκους του ύπνου σου
εαρινό φεγγάρι
ανάμεσα απ’ τα στάχυα της έγνοιας της
και τα τριαντάφυλλα των τραγουδιών μου.
Κοιμήσου, κοριτσάκι.
Είναι μακρύς ο δρόμος.
Πρέπει να μεγαλώσεις.
Είναι μακρύς μακρύς μακρύς ο δρόμος...

*Οι στίχοι αυτοί αποτελούν την πρώτη ενότητα της Συλλογής του Γιάννη Ρίτσου «Πρωινό άστρο», που γράφτηκε στην Αθήνα τον Σεπτέμβριο του 1955 κι αφιερώθηκε στην κόρη του Έρη.

Σήμερα το μεσημέρι είχαμε την εαρινή ισημερία. 
Κατά την διάρκεια της ισημερίας ο Ήλιος βρίσκεται σε ευθεία με την κατακόρυφο στον ισημερινό της γης. Αυτό δίνει και την ίση διάρκεια σε μέρα και νύχτα. Το φαινόμενο οφείλεται στην περιφορά της γης γύρω από τον ήλιο και στην κλίση του άξονα περιστροφής της.
​ Άρχισε έτσι και επίσημα η Άνοιξη του 2017 στο βόρειο ημισφαίριο, στο οποίο ανήκει και η χώρα μας. Αντίστροφα, στο νότιο ημισφαίριο ξεκίνησε το Φθινόπωρο.
Από αύριο στο βόρειο ημισφαίριο (και στην Ελλάδα) η μέρα θα μεγαλώνει συνεχώς σε βάρος της νύχτας έως το θερινό ηλιοστάσιο, ενώ το αντίστροφο θα συμβεί στο νότιο ημισφαίριο.
​